Hieraŭ kuirante mi aŭskultis la dissendon de radio; Profesoro Asai-Haruo diris:
Nuntempe en Japanio unu el sep de infanoj vivas en la nivelo de malriĉo. Ili ne havas monon nek san-asekuron, do se ili falas en malsano aŭ vundo, ili ne povas / ne volas iri hospitalon.
Unu el ili, 13 jarojn aĝa knabo en la gubernio FUKUOKA, daŭre havis dentajn kariojn. Li daŭre paciencadis jarojn, ĉar li (kaj liaj gepatroj) estis malliĉa, tamen finfine li vizitis dentiston. Sed la dentisto diris, "Vi devas ŝanĝi vian tutan denton je tuta artefarita dento, bedaŭrinde tro malfrue por kuracado".
Aŭ kaj alia ... multaj geknaboj ... Kiam knaboj malbone distordas sian piedon, ili neniam volas iri al hospitalo kontraŭ konsilo de lerneja flegisto. Ili ricevas multajn fomentaĵojn de la lernejo, malofte ricevas kuracadon.
Kia ege kompatindaj estas geknaboj!
Mi zorgas kaj timas pri mia kaj niaj gefiletoj, pri ilia estonto.
昨日の夕方、料理しながらラジオを聴いていると、立教大学の浅井春夫氏（児童福祉）が言っていた。（もちろん、うろ覚え）
今、日本では子どもたちの七人に一人が貧困水準にあって、お金がなかったり、医療が無保険だったりするんです。
この間、福岡で話を聞いたのですが、ずっと虫歯で、我慢してきたんだけど中学生になったので、歯医者に行ったら、総入れ歯だっていうんですよね。
（中学生なのにですか。総入歯。はー……）
学校でもね、足を捻挫するじゃないですか、子どもたちが。保健室の先生がね、「これはぁ、レントゲン撮っておいたほうがいいな」って言ってもね、行かないんですよね。親に連絡してもね。「湿布をたくさんもらったら、これで家でなんとかしますから、大丈夫です」って子どもが言うんですよ。
子どもたちと将来が心配でなりません。
