Hieraŭ mi aŭskultis elsendon de radio. S-ro Kacra-KoKinĵi, kiu estas tradicia komikarakontisto kaj televizia talentulo, rakontis sian veran historion pri sia patro en sia (KoKinĵi) infaneco.
Lia patro estis fiŝvendisto kaj tre akra kaj kolerema. Li malofte donis ludilon al sia filo. Li ne donis ludilon, sed diris al sia filo, "Faru mem ludilon. Ne povas tion, rezignu".
Kiam li, KoKinĵi, havis dek jarojn, li vizitis sian amikon kaj ludis buŝharmonikon. Li ofte vizitis la domon de amiko kaj ludis ĝin, baldaŭ li lertiĝis pri ĝi. Kaj ankaŭ li volis sian propran buŝharmonikon.
Do, li petis ĝin al sia patro. Kaj la patro rifuzis la peton kaj li prenis unu folion el arbo. Li premante la folion sur siaj lipoj ludis tre lerte unu pecon de muzikaĵo per la folio. Folia fajfilo estis ĝi.
"Knabo, ludu per ĝi. Ĉu vi povos? Bonan sonon sonorigu per ĉi tiu vi voals."
KoKinĵi estis tre emociata per la ludo, li komencis ekzerci ludadon de folia fajfilo. Sed tio estis/estas tre malfacile.
Post kelkaj tagoj demandis la patro al sia filo,
"Ĉu vi jam poviĝis ludi la folion?"
"Patro, tio estis tre malfacile, do mi ĉesis provi."
"Stultulo!", la patro skoldis lin, "Ve! Ĉu vi sentas domaĝon? Mi povas, vi ne povas. Vi malvenkis min. Ĉiu ajn decidas, ĉiu ajn agas, ĉiu ajn klopodas, kaj multaj ĉesas je ĉi tiu, kaj ĉio finiĝas. Por paŝi antaŭen oni devas starigi sur la klopodo unu vertikalan bastonon, kiu estas elteno. La floro ekfloras sur la bastonon."
KoKinĵi de tiam ĉiutage ĉiutage ekzercis folian fajfilon. Finfine li lertiĝis la fajfilon, kaj li prezentis ĝin antaŭ sia patro.
En la sekva mateno KoKinĵi trovis ĉe sia litkapo ion iom longan kovritan per ĵurnala papero. Li malfermis kovritaĵon, ĝi estis buŝharmoniko.
Do, KoKinĝi iris al sia patro kaj diris dankon.
"Jes. Tio estas natura afero, ĉar vi starigis la bastonon elteneman sur via klopodo. Ke floro sur la elteno ekfloras, estas tre nature!"
Li estis tre ĝoja, kaj aŭdigis sian ludon per buŝharmoniko al sia patrino ĉe matena kuirejo.
"Patro donis ĉi tiun al mi", knabo diris al sia patrino, "ĉar hieraŭ finfine mi fariĝis povi ludi folian fajfilon."
"Ho, tre bela muziko", la patrino respondis, "Sed la buŝharmonikon jam aĉetis patro antaŭ kvin tagoj."
KoKinĵi silente elfendis grandajn larmojn en siaj okuloj.
(Ĉi tiu rakonto estas fakto kaj konata.)
桂小金治さんがラジオでまた例の話をしていた。（「また例の」というのは、どうやらあちこちで話しているらしいからである。） いい話だと思う。
小金治さんの父親は魚屋だったらしい。おもちゃは買ってやらないで自分で作れ、という。作れないならあきらめろと。
ある日小金治さんは友だちのうちでハーモニカを貸してもらう。自分も欲しくなって父親にねだると、父は神棚の榊の葉を一枚とって、草笛でもって一曲吹いてみせ、そんなものは買ってやれない。「いい音ならこれで出せ」、という。
10歳の小金治さんは練習してみたが音が出ないので、３日でやめてしまう。親父はできるようになったかと訊くが、難しくてあきらめた返事をする。
「三日坊主とはてめぇのことだ。人は誰でも思い立って実行もするし、努力もする。しかしそこで止めてしまえばそれで終わりだ。そこに辛抱という棒を立てるんだよ。その棒の上に花は咲くんだ。
こんな草笛、俺は吹けるがおめーは吹けねぇ。お前は俺に負けんたんだよ。悔しくねえのか、悔しがれ！ 悔しかったら吹いて見せろ。」
かくして小金治も毎日毎日練習をする。草笛はまずは音を出すのが大変だ。学校の行き帰りに葉っぱを口に当てては音を出すところから練習をする。
そうしてようやく音が出るようになる。いったん音が出れば後は楽なものらしい。父親の前で吹いてみせると、
「よくやった。それはお前が辛抱を立てたからだ。花が咲くのは当たり前だ」と。
翌朝起きてみると枕元になにやら新聞でくるんだ細長いものがあり、何だろうと開けてみるとハーモニカだった。
嬉しくなって台所の母親の所に行って吹いて見せ、昨日やっと草笛が吹けるようになったから、もらったんだと言うと、母親は「それは五日も前に父ちゃんが買ってきた」と言う。
小金治大粒の涙を流した。
