Mi legis malnovajn rakontojn budhismajn. Mi ne estas entuziasma en budhismo, tamen la rakontoj estis interesaj. Mi tradukos kelkajn rakontojn. Kaj veraj originoj de rakontoj estas el antikva Ĉinio aŭ antikva Hindio, oni diras.
Mi ankoraŭ ne kontrolis mian frazon en Esperanto.
(el budhismaj rakontoj, "La sabloj kaj ŝtonoj kolektitaj")
En Ĉinio antikva. Iam ie maljunaj geedzoj estis. Ili neriĉe vivis per rizkukvendado.
La nombro da aĉetitaj kukoj estas ĉiam malmulte. Kaj tamen ili vivis honeste.
Foje vespere fermante la vendejon ili trovis unu sakon sur la flanko de strato.
- Kio estas ?
Prenante ĝin ili enrigardis en la sako, do kelkaj arĝentaj bastonetoj*1 estis en ĝi. Tuj fermante la buŝon de la sako ili diris :
- Kiu faligis tiun ?
- La lasta aĉetanto ?
- La homo, kiun vi konas ?
- Ne, li estis tiu, kiun unuafoje vidis mi.
- Li certe suferus.
- Jes, tre granda monsumo estas.
Per nur unu da arĝenta bastoneto oni povas vivi sen laboro dum unu jaro.
- Ni povas vivi per rizkukvendado, tamen la homo eble sinmortigus, ĉar li perdis la grandegan monon.
- Ni serĉu la perdinton.
La maljunaj geedzoj alportis la sakon al la oficejo, en kiu provincestro sidiĝas.
La perdinto estas komercisto sur la vojaĝo, jam li estis en la oficejo kun sia pala mieno.
- Estus feliĉe, ke iu alportus mian sakon al oficejo ...
Lia koro estis ja kiel "dronanto eĉ pajlon kaptas avide", li enkuris en la oficejon.
- Se mia sako reaperus antaŭ mi, mi honorarios amase.
- Kiom da sumo?
- Tri da arĝentaj bastonetoj honorarios mi.
- Malavara estas vi.
- Ĝi estus pli feliĉe ol la sako ne revenus.
- Honorariu tiam.
Kaj tien venis la maljunaj geedzoj kun la sako.
- A! Tiu estas mia!
La komercisto salte proksimiĝis ilin.
La maljunaj geedzoj prezentas la sakon al la provincestro, kaj diris timeme:
- Ni estas rizkuk-vendistoj. Ni trovis la sakon, kiu kuŝis sur la flanko de strato.
- Ho, jes! Kvankam viaj vivoj ne estus facile, laŭdinde vi estas.
- Tio estas nur devo.
- Nu, ĉu la sako estas tiu, kiun vi perdis?
La provincestro demandis al la komercisto.
- Jes, certe. La dorsa flanko de la sako estas verda, kaj la bendo estas bruna.
- Certe.
La provincestro kontrolis la sakon, kaj diris :
- Vi diris, ke vi honorariu per tri da bastonetoj arĝentaj, ĉu ne?
- J, jes. Mi diris tiel, tamen...
- "Tamen"? Kio poeste?
- Se la enhavo de la sako estos certa, ...
La komercisto diris ruze. La komercisto jam ne volis doni la sumon al la maljunuloj.
- Al nur honestulo mi honorarios. En la sako devas esti sep da arĝentaj bastonetoj. Ĉu en la sako estas la sumo?
- Ho, jes.
La provencestro kontrolis la enhavon de la sako.
- Nur ses.
- Vere? Certe, certe mi enmetis sep ekzemplerojn en la sako.
Kaj la komercisto rigardis la maljunulojn suspekteme.
- Vi delevis tiun sakon, kaj farinte nenion ni alportis ĉi tien, ĉu ne?
- N, Ne, ni kontrolis la enhavon.
- Ĉu vidis?
- J, jes. Troviĝis arĝentaj bastonetoj, kaj ni deprenis tre gravan aĵon de sur la tero, ni pensis, kaj tuj ni venis ĉi tien.
- Kiom da bastonetoj troviĝis?
- Ni ne nombris ilin. Mi tuj fermis la sakon.
La komercisto trudis sin kaj diris :
- Mi certe enmetis sep. Nu, mi pardonas unu ekzempleron por alportinto. Via provincestro, bonvole rehavigu la sakon al mi.
Li etendis sian brakon.
La provincestro klinis sian kapon. Kaj li denove demandis al la maljunuloj.
- Vi certe nur vidis la enhavon, kaj vi nenion faris, vi alportis la sakon ĉi tien. Certe, ĉu ne?
- J, Jes.
- Se vi mensogus, mi punu vin?
Rigide li rigardis ilin.
- Mmmm mensogas ne! Ni ne mensogas. Kiom kiom da, mi ne eĉ tuŝis ilin.
La honestaj geedzoj miris kaj timis.
- La komercisto diris, ke li enmetis sep da ekzemplerojn.
- Ninini, ni ne komprenas.
La komercisto ridete diris.
- Via provincestro, mi sufiĉas jam. Bonvolu pardonu ilin por mi. Tute mia malatento estis malbona. Mi havus pli singardecon, estus bone.
Li havas glatan buŝon.
Fine la provincestro diris rigarde la komerciston kaj la maljunulojn.
- Vi, komercisto, ĉu ankaŭ vi estas honesta, ĉu ne?
- Kompreneble Via provincestro!
- Mirinde. Mirinda afero. Vi estas honesta. Vi certe enmetis 7 ekzemplerojn en la sako, kaj la maljunuloj estas honesta, mi konas bone ilin... Kial la sako havas nur 6, kvankam li enmetis 7 en ĝi ... ? Ho! Mi komprenas! Ĉar la sako ne estas lia sako! La sako ne koncernas lin. La sako, kiu havas 7 ekzemplerojn, devas esti ie sur la strato en la urbo.
- Bonvole, bonvole, Via..
- Do, vi, komercisto, serĉu vian propran sakon. La sako, kiu enhavas 7, apartenas al vi. Ĉi tiu sako enmetita 6 ne estas via. Mi tenu ĉi tiun sakon dum kelkaj tagoj. Se ne aperus la posedanto de la sako, en kiu estas 6 da bastonetoj, la sakon donos mi al la maljunuloj. Ho, tuj eliru kaj serĉu.
Poste la sako estis donata al la maljunulaj geedzoj kun ses da arĝentaj bastonetoj.
長かった！
