La heroo de la novelo ĵetis sin en Japanion malgraŭ usonano. En mallerta konversacio li subite konektiĝis la japanion per unu loko-nomo.
"Ankaŭ mi konas ŝinĵuku-on", li diris. ...
Saman emocion, kiu nun venas al mi, devis havi ankaŭ Helen Keller.
Ne povas vidi ion ajn, ne povas aŭdi ion ajn, ne scias ion ajn, ne povas ekscii ion ajn, en mallumo vivis la surdamuta knabino estis por ĉirkaŭaj homoj aŭ por eĉ siaj familianoj "fremdulo".
Kaj kiam la surdamuta knabino estis skribata sur sia mano la vorton "WATER" de la malsevera genia instruisto, subite ŝi komprenis ke ĝi estas malvarma akvo fluanta sur sia haŭto. Je tiu momento, pro (per) ke ŝi jam konas akvon, ŝi devis esti donita la impulson, ke ŝi mem estas en la mondo; ja fakte ŝi mem ekzistas en la mondo.
「俺も、しんじゅくを知っている」
http://p.tl/-3OM
今自分が味わっているのと同じような感激を、ヘレン・ケラーもきっと味わったに違いない。
物も見えない、音も聞こえない、何も知らない、何も知ることはできない、暗闇の中に生きていた聾唖の少女は、周りの人間にとって、自分の家族にとってすら、「外人」だったのだ。
そして聾唖の少女がその手のひらに、寛大で天才的な先生から「WATER」の文字を描かれて、とつぜん、それが自分の肌を流れている冷たい水だと悟った。その瞬間、ヘレンは水を知っていることによって、はじめて自分が世界の中にいる、実際にいるという衝撃を与えられたに違いない。(p.56-57)
